Een gitzwarte bladzijde uit onze clubgeschiedenis.
Marcel als ADL-speler bij DBC The Guard, een korte bloemlezing.
Vanwege het
vroegtijdig vertrek van Chris Giebens werd enkele weken voor onze allereerste
competitiewedstrijd nog naarstig naar een vervanger gezocht. Frank had z'n oog
laten vallen op Marcel en zo geschiedde.
Marcel werd ingeschreven op 13/8/2012 aan 17 te spelen punten, maar meteen werd al duidelijk dat dit toch iets te weinig was. Na twee schitterende winstpartijen in 21 en 24 beurten, kreeg hij dan ook korte tijd later prompt een promotie aan zijn broek gelapt (19). Hierna ging het Marcel op sportief vlak wat minder voor de wind, maar ook wat zijn gezondheid betrof kregen we hier en daar dat seizoen toch al tekenen dat het niet de goede richting uitging. Denken we maar aan die memorabele wedstrijd in Hoboken tegen BC Calypso, een match die wellicht bij iedereen voor eeuwig in het geheugen gegrift staat. De mindere prestaties op het eind van de heenronde hadden er wel voor gezorgd dat Marcel de terugronde opnieuw mocht aanvatten aan zijn aanvangspunten (17). Dit zorgde meteen al voor vuurwerk want hij won zijn eerste match in 21 beurten. Een promotie werd nipt vermeden, maar dit was slechts uitstel van executie. Ongeveer halfweg de terugronde zette Marcel een reeks neer om u tegen te zeggen. 17 in 10 beurten, 17 in 12 beurten, 19 in 18 beurten en 21 in 23 beurten. Omwille van dit huzarenstukje kreeg hij de bijnaam 'De Terminator van Retie', verwijzend naar de film en de plaats van een camping, waar hij tijdens weekends voor familie een helpende hand was. Marcel sloot dat eerste seizoen af met 10 overwinningen en 5 nederlagen (competitie + kva), uiteraard met de kortste partij (10 beurten) en het hoogste puntengemiddelde per wedstrijd (6,66). Zelfs toenmalig top-12 winnaar Marc kwam nauwelijks in de buurt (6,10). Jammer genoeg kreeg dit succesverhaal nog nauwelijks een vervolg. Net vóór de start van ons tweede seizoen liet Marcel >> |
weten dat hij enkel nog wenste mee te spelen indien het
écht nodig was.
Eén van de redenen voor deze drastische beslissing was uiteraard zijn tanende gezondheid maar niettemin was hij altijd aanwezig tijdens onze wedstrijden. Enkel wanneer de chemokuren zich later op het seizoen in versneld tempo opvolgden, moest Marcel af en toe noodgedwongen forfait geven. Op en top team-minded, ook bij mindere of moeilijkere momenten. Denk maar eens terug aan de dag dat hij wegens 'omstandigheden' met ons de verplaatsing naar het verre Pulderbos niet kon maken, maar daar later op de dag toch arriveerde via het openbaar vervoer. Hand in hand met zijn gezondheid ging het nu ook op sportief vlak snel bergafwaarts. Van de weinige matchen die hij dat seizoen nog speelde (6) kon hij nog slechts éénmaal zegevieren én schitteren, uit bij New Avenue 3. Dat Marcel de klus klaarde in dertig beurten was nu niet meteen een wereldschokkende prestatie te noemen, maar het waren de omstandigheden waarin, en de manier waarop, die eindeloos veel respect en bewondering afdwongen. Getuige de staande ovatie achteraf door alle aanwezigen...voor Marcel een deugddoend moment. Het had op sportief vlak eigenlijk zijn ideale zwanenzang kunnen en misschien wel moeten zijn. Maar latere omstandigheden beslisten daar anders over. Marcel's slepende ziekte liet natuurlijk niemand onberoerd en met de tijd begon er een gedachte te leven om onze ploegmakker misschien wel voor de laatste keer, eens extra in de bloemetjes te zetten. Enige tijd later verjaarde Marcel en natuurlijk was dat dé uitgelezen kans om ons plan uit te voeren. Het werd een hartverwarmend samen zijn, en niet in het minst voor Marcel zelf die er duidelijk van genoot (zie foto's). |
Een dikke maand later ging ons derde
seizoen dan van start. Marcel was toen al héél ziek en biljartte nog
nauwelijks. Het was zelfs al zo erg met hem gesteld dat zowat iedereen bij ons hem
het eind van het jaar niet meer zag halen. Maar doordat Frank en Rene samen op
verlof waren, speelde hij noodgedwongen de eerste drie wedstrijden toch nog
mee. De eerste match tegen Hof Van Rieth 2 met nota bene chemokuur aan zijn
zij, bracht hij puur op karakter tot een goed einde. Niet dat hij won, dit leek ook niet mogelijk, maar door zijn onuitputtelijke
wilskracht was hij voor ons alvast dé grote winnaar en kampioen van de avond.
Na deze schrijnende ervaring stelden we hem voor om de volgende twee wedstrijden
niet meer te spelen, maar Marcel weigerde
>> |
resoluut. Gelukkig was er daarna niet
onmiddellijk een nieuwe chemokuur gepland zodat hij de overige twee matchen
onder iets betere omstandigheden kon aanvangen. Het verliep allemaal nog wel erg
moeizaam, maar tot eenieders verbazing won hij zelfs nog een wedstrijd, en dit
in een schitterende 22 beurten. Ook zijn allerlaatste wedstrijd mocht gezien
worden... maar wat doe je tegen een tegenstrever die uitspeelt in 13 beurten?
Hierna kwam Marcel nog wel met regelmaat voor ons supporteren maar enkel nog
bij thuiswedstrijden, verplaatsingen werden te vermoeiend. Eén enkele keer
maakte hij hiervoor nog graag een uitzondering. Namelijk op 22 november 2014 voor
ons etentje in restaurant Adria te Zandhoven (zie foto's).
|
Het zou de laatste avond worden dat
we met z'n allen samen waren.
Hierna kregen de meesten onder ons
Marcel nog nauwelijks te zien. Alleen Frank en Vivian zagen hem nog eens af en
toe. Van hen vernamen we dat het steeds minder en minder goed ging met hem, tot
op een dag ook zij Marcel niet meer over de vloer kregen. Iedereen was nochtans
bereid om voor vervoer te zorgen, maar... hij was te ziek...het ging niet meer.
Enkelen hadden sporadisch nog telefonisch contact, maar ook dat stopte na een
tijdje. Weken aan een stuk vroegen we ons nu af hoe het nu eigenlijk met hem zou
zijn.
>> |
Tot op een dag Marcel's zuster Helena aan Frank liet weten dat hij al geruime
tijd op een palliatieve afdeling vertoefde en nog maar slechts 34kg woog. Het
einde was nu echt wel dichtbij. Ze voegde er ook nog aan toe dat hij absoluut van
niemand van de club nog bezoek wou ontvangen. Sommigen onder ons hadden het
hier moeilijk mee... anderen konden dit dan weer best begrijpen. Restte ons nu
enkel nog te wachten op het fatale telefoontje. De rest is geschiedenis.
R.I.P. kameraad... we zullen je nooit vergeten! |